Katalog zbiorów

Współczesny reportaż, relacja i powieść w jednym. Historia prawdziwa i poruszająca jak sama wojna.

Piotr Langenfeld, dziennikarz i publicysta, przebywał dwukrotnie w Afganistanie w charakterze korespondenta wojennego, przydzielony do 10 Dywizji Górskiej oraz 25 Dywizji Piechoty. Jako jeden z nielicznych Polaków przemierzał z żołnierzami US Army bezdroża prowincji Chost i Logar.
Nie zwiedzał wyłącznie bezpiecznych baz, wręcz przeciwnie. Brał udział w patrolach i konwojach, przeżył kilka potyczek z talibami, rozmawiał z prostymi żołnierzami, a także z wyższymi oficerami dowodzącymi bazami. Spotkał tu zwyczajnych ludzi, którzy walczą o przetrwanie, i prawdziwych bohaterów niełatwej afgańskiej codzienności. Był świadkiem przejmujących scen w ogarniętym wojną kraju. Próbuje zrozumieć Afganistan.

O swoim przeżyciach i wrażeniach opowiada w niniejszej książce, pełnej akcji, często humoru, ale i refleksji, z której wyłania się prawdziwe oblicze wojny.

Z bazy lotniczej Bagram w Afganistanie startuje samolot amerykańskich Sił Powietrznych z ważnym jeńcem na pokładzie. Muzułmański przywódca ma zostać przetransportowany do tajnego więzienia i przesłuchany. Samolot zostaje jednak zestrzelony nad górami Hindukusz. Trwająca zamieć śnieżna uniemożliwia podjęcie akcji ratowniczej. Ocalały w wypadku nawigator wraz z tłumaczką mają nie dopuścić, by więźnia przejęli talibowie. Rozpoczyna się pościg wśród niegościnnych terenów górskich w państwie, w którym każdy napotkany człowiek może okazać się śmiertelnym wrogiem.

Powieść Thomasa W. Younga to historia, którą mogłoby napisać samo życie. O brutalnych realiach wojny, którą przetrwają tylko najsilniejsi. O sile przyjaźni, która okazuje się jedyną cnotą w świecie pozbawionym wartości - gdzie obowiązuje prawo siły, a najlepszą obroną jest atak.

Tiziano Terzani, dla wielu autorytet, mówi o wojnie, nienawiści i nawołuje do dialogu.Świat po 11 września 2001 roku nie jest już taki sam jak przedtem - to przekonanie w pełni podzielał znany włoski dziennikarz i podróżnik, mistrz współczesnego reportażu Tiziano Terzani, czemu dał wyraz w cyklu siedmiu listów zawartych w zbiorze Listy przeciwko wojnie. Część z nich była publikowana w prasie (polemizował w nich między innymi z Orianą Fallaci), część pozostawała jedynie w maszynopisie.Terzani przeciwstawia się w nich kontynuowaniu wojny, która nie rozwiązuje konfliktu, a jedynie pogarsza sytuację. Zamiast bomb proponuje dialog. Otwarcie na inną kulturę pozwoliłoby jego zdaniem zrozumieć motywy działania przeciwnika i dostrzec w nim nie tylko wroga i terrorystę, ale także człowieka.Tiziano Terzani postawił sobie za cel wywołanie dyskusji, nakłonienie czytelnika do chwili zastanowienia i świadomego, samodzielnego zajęcia stanowiska. Jego listy to ważny głos w debacie o sensie wojny i przejmująca odpowiedź na pełne nienawiści hasła - czy to płynące ze Wschodu, czy z Zachodu.Lubię pisać listy. Zawsze myślałem, że gdybym urodził się w bogatej rodzinie i trzysta lat temu tam, gdzie urodziłem się w biedzie, we Florencji, chciałbym tylko podróżować po całym świecie, żeby pisać listy. Dziennikarstwo do pewnego stopnia pozwoliło mi robić coś podobnego, ale byłem ograniczony ilością miejsca, terminami, wymogami języka. Teraz w końcu mogę po prostu pisać listy.(fragment)To krzyk uczciwego człowieka, który w Afganistanie dostrzegł nie kolejną wojnę, ale Zachód zapędzony w ślepą uliczkę.

Kabul po obaleniu rządu talibów widziany oczami jedenastoletniego afgańskiego chłopca.

Wzruszająca historia zakazanej miłości widzianej oczami afgańskiego chłopca. W klimacie twórczości Khaleda Hosseiniego, autora Tysiąca wspaniałych słońc i Chłopca z latawcem.

Fouad ma jedenaście lat i - jak mówi jego matka Marija - urodził się w cieniu Talików. Krwawe rządy fundamentalistów pozostawiły rodzinę chłopca w żałobie: jego brat nie żyje, ojciec został zabity, a siostra uprowadzona i wszelki ślad po niej zaginął. Fouad i Marija żyją w nędzy; jedenastolatek praktycznie wychowuje się na ulicy. Z pomocą przychodzi im młoda Angielka Georgie, przebywająca w Afganistanie od lat i zatrudniona w organizacji pozarządowej. Georgie angażuje Mariję jako gospodynię domową, oferując obojgu dach nad głową, godziwe życie i przyjaźń. Od tej pory chłopiec będzie mieszkał wśród cudzoziemców: Georgie i jej przyjaciół. Fascynacja obyczajowością ludzi Zachodu sprawi, że pilnie ich obserwujący Fouad zaczyna szybko dojrzewać, obdarzając nie całkiem dziecięcym uczuciem urodziwą Angielkę. Przeżyje dramat, kiedy dowie się, że Georgie kocha miejscowego watażkę i bogacza Hadżi Chana, mężczyznę nieprzeciętnej urody, którego majątek pachnie narkotykowym biznesem.

Myślę, że byłbym kiepskim żołnierzem. Nienawidzę ścisłej hierarchii i bezwzględnego podporządkowania. Może dlatego zamiast armii, wybrałem studia socjologiczne, a później zawód dziennikarza. Ale zainteresowanie wojskiem, które żywię od dziecka, nie pozostało bez wpływu na to, co robię. To nie jest moja pierwsza wyprawa do Afganistanu, jako korespondent kilka razy wyprawiałem się też do Iraku. Tym, co w wojnie interesuje mnie najbardziej, nie są techniczne aspekty militarnych operacji. W wojnie - tu trzeba nazwać rzecz po imieniu - pociąga mnie jej codzienność. Żołnierze nie tylko biorą udział w akcjach - częściej na nie czekają, korzystając z wątpliwych uroków przyfrontowej bazy. A cywile nie zakopują się pod ziemię z intencją, by wygrzebać się po wszystkim. Próbują jakoś żyć. I o tym starałem się pisać.